Τα τύ­μπα­να του δα­σμο­λο­γι­κού πο­λέ­μου δεν φαί­νε­ται να σι­γούν σύ­ντο­μα, οι συ­γκρού­σεις θα έχουν διάρ­κεια, ήδη προ­κα­λούν ανα­τρο­πές. Άλλες φαί­νο­νται, όπως η κα­τάρ­ρευ­ση της εμπι­στο­σύ­νης στις αμε­ρι­κα­νι­κές αγο­ρές και η φυγή κε­φα­λαί­ων από τα χρη­μα­τι­στή­ρια, τα ομό­λο­γα και το νό­μι­σμα των Η­ΠΑ­, κα­θώς ο Τραμπ κα­τά­φε­ρε κάτι μέ­χρι πρό­τι­νος απί­στευ­το: Να που­λά όλος ο κό­σμος Αμε­ρι­κή και να φεύ­γει τρέ­χο­ντας από το μέ­χρι πρό­τι­νος «ασφα­λές κα­τα­φύ­γιο». Άλλες δια­φαί­νο­νται, όπως μεί­ω­ση των ρυθ­μών με­γέ­θυν­σης ή μια ύφε­ση στις Η­ΠΑ­ -που δεν θα αφή­σει κα­μία χώρα ανε­πη­ρέ­α­στη

Να επι­λέ­ξει ο κό­σμος της πα­ρά­τα­ξης την ηγε­σία του κόμ­μα­τος για την απαλ­λα­γή από την ΝΔ και τις πο­λι­τι­κές της - Το αίμα νερό δεν γί­νε­ται με τη Νέα Αρι­στε­ρά - Η­ Πρό­ε­δρος της Πλεύ­σης Ελευ­θε­ρί­ας έχει με­τα­τρα­πεί σε σύγ­χρο­νο Δον Κιχώ­τη που για λο­γα­ρια­σμό του κ. Μητσο­τά­κη πε­ρι­πο­λεί σε υπαρ­κτά και ανύ­παρ­κτα λα­γού­μια και υπο­νό­μους κυ­νη­γώ­ντας τους δι­κούς της ανε­μό­μυ­λους.

«Η συ­νερ­γα­σία στο Δήμο, όντως εί­ναι το πιο πε­τυ­χη­μέ­νο πα­ρά­δειγ­μα νί­κης και διοί­κη­σης από τον προ­ο­δευ­τι­κό χώρο τα τε­λευ­ταία χρό­νια», δη­λώ­νει στο Dnews ο Κώστας Ζαχα­ριά­δης, που τάσ­σε­ται υπέρ ενιαί­ου ψη­φο­δελ­τί­ου των προ­ο­δευ­τι­κών δυ­νά­με­ων στις προ­σε­χείς εκλο­γές.

Η Ν­Δ φθί­νει πο­λι­τι­κά και εκλο­γι­κά. Και η ισχυ­ρή πρω­θυ­πουρ­γι­κή ει­κό­να του κ. Μητσο­τά­κη, απο­συ­ντί­θε­ται.

Το θε­με­λια­κό υπό­βα­θρο, αυ­τής της κα­θί­ζη­σης, εί­ναι η ανα­ξιο­πι­στία και η απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής.

Παράλ­λη­λα όμως δη­μιουρ­γεί­ται, μια ευ­ρύ­τε­ρη και διά­χυ­τη κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή δυ­σπι­στία, που φέρ­νει στην επι­φά­νεια στα­δια­κά, μια «νέα πο­λι­τι­κή σκη­νή», με ασύμ­με­τρες εκλο­γι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές και επι­λο­γές των πο­λι­τών.

...Η επο­χή της αδυ­να­μί­ας των με­γά­λων mainstream κομ­μά­των αφή­νει ανοι­κτή ολό­κλη­ρη λε­ω­φό­ρο για τις αντι­πο­λι­τεύ­σεις κάθε εί­δους, τις συ­στη­μι­κές και αντι­συ­στη­μι­κές, τις λαϊ­κι­στι­κές και τις μη λαϊ­κι­στι­κές, αλλά και για κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και για κάθε εί­δους κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Η ση­με­ρι­νή Ευρω­παϊ­κή Eνω­ση δεν εί­ναι απλώς εμπό­διο στην ανα­νέ­ω­ση των με­γά­λων κυ­βερ­νη­τι­κών κομ­μά­των, εί­ναι εμπό­διο και στην ανα­νέ­ω­ση των δι­κών της δυ­σκί­νη­των δο­μών.

...Ναι η κρι­τι­κή στην κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να εί­ναι οξεία και τεκ­μη­ριω­μέ­νη,όμως κατά την γνώ­μη μου πρέ­πει να ανοί­ξου­με και μέ­τω­πο στον απί­στευ­το χυ­δαίο λαϊ­κι­σμό των πα­ρα­πά­νω ανα­φερ­θέ­ντων κομ­μά­των ,διό­τι λαϊ­κι­σμός με την ακρο­δε­ξιά και τον να­ζιζ­μό έχουν τον τρό­πο τους να συγ­χρο­νί­ζο­νται και ενί­ο­τε να κυ­ριαρ­χούν της Δημο­κρα­τί­ας .Και σή­με­ρα με τον εξ Αμε­ρι­κής κα­πά­νταη που μπλέ­ξα­με ,έχου­με πρό­θυ­μους μι­μη­τές της πο­λι­τι­κής του κα­τα­να­γκα­σμού, έτοι­μους να στοι­χη­θούν στην γραμ­μή Τραμπ-Πού­τιν με ότι αυτό ση­μαί­νει για την Ευρώ­πη των αξιών, της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής ,της Δημο­κρα­τί­ας.

Είναι συ­ζη­τή­σι­μο αν η πε­ρα­σμέ­νη Τετάρ­τη, 2 Απρι­λί­ου, όταν με κα­τε­πεί­γου­σες δια­δι­κα­σί­ες ο Ντ. Τραμπ (χω­ρίς συ­νεν­νό­η­ση με το Κογκρέ­σο) όρ­θω­σε δα­σμο­λο­γι­κά τεί­χη, θα κα­τα­γρα­φεί ως ημέ­ρα απε­λευ­θέ­ρω­σης ή ημέ­ρα κρί­σης –κάτι σαν την 24η Οκτω­βρί­ου 1929, με το κραχ στο Χρη­μα­τι­στή­ριο που σή­μα­νε τη Μεγά­λη Ύφεση, ή την 15η Σεπτεμ­βρί­ου 2008, που η κα­τάρ­ρευ­ση της Lehman σή­μα­νε την πρώ­τη πα­γκό­σμια κρί­ση του 21ου αιώ­να.

Σημα­το­δο­τεί, πά­ντως, αλ­λα­γή επο­χής: Μετά από 80 χρό­νια που προ­ω­θού­σαν το ελεύ­θε­ρο πα­γκό­σμιο εμπό­ριο, με άγ­γε­λο-φύ­λα­κα τον αμε­ρι­κα­νι­κό στό­λο, τώρα οι Η­ΠΑ δο­κι­μά­ζουν να ενι­σχύ­σουν τη διε­θνή κυ­ριαρ­χία τους αλ­λά­ζο­ντας τους κα­νό­νες της αγο­ράς, δια­λύ­ο­ντας το ίδιο το σύ­στη­μα που πρω­τα­γω­νι­στι­κά εί­χαν φτιά­ξει. Αν επι­μεί­νουν, θα μπού­με σε μια νέα, σκο­τει­νή πε­ρί­ο­δο της ιστο­ρί­ας.

...Η πα­ρα­δο­σια­κή «πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό­τη­τα» πέ­θα­νε μαζί με την «οι­κο­γε­νεια­κή ηγε­μο­νία». Σήμε­ρα το δια­κύ­βευ­μα εί­ναι ένα ενιαίο κομ­μα­τι­κό ή εκλο­γι­κό σχή­μα, σχε­τι­κά ομοιο­γε­νές και αξί­ο­πι­στο με ένα πρό­γραμ­μα Δημο­κρα­τί­ας και Δικαιο­σύ­νης. Ριζο­σπα­στι­κό εκ των πραγ­μά­των. Πέρα από το πα­ρα­δο­σια­κούς δια­χω­ρι­σμούς. Με δυ­νά­μεις από όλα τα κόμ­μα­τα. Και με δυ­νά­μεις που θα μεί­νουν στο πε­ρι­θώ­ριο. Ή θα το τολ­μή­σουν, με υπερ­βά­σεις, οι κομ­μα­τι­κές ηγε­σί­ες και ηγε­μο­νι­κές ομά­δες στο Κέντρο και την Αρι­στε­ρά ή θα συ­νε­χί­σουν την πο­λι­τι­κά αδιά­φο­ρη, εν συ­νό­λω, πο­ρεία τους. Και κυ­ρί­ως δεν θα απο­τε­λέ­σουν το κα­τε­πεί­γον του «φραγ­μού κατά της Ακρο­δε­ξιάς» και της επί­θε­σης «στη δη­μο­κρα­τία και τους θε­σμούς» της.

Ηκυ­βέρ­νη­ση δεί­χνει ότι αδη­μο­νεί να εκ­με­ταλ­λευ­θεί τη ρή­τρα δια­φυ­γής για τις αμυ­ντι­κές δα­πά­νες για να κά­νει πα­ρο­χές καθ’ οδόν προς τις εκλο­γές. Η σύ­νε­ση, ισχυ­ρί­ζο­μαι, επι­τάσ­σει το αντί­θε­το: Να μη γί­νει χρή­ση της ρή­τρας, η κυ­βέρ­νη­ση να δη­λώ­σει ότι πα­ραι­τεί­ται από αυτή την ευ­χέ­ρεια. Εξη­γού­μαι:

Η ρή­τρα δια­φυ­γής προ­βλέ­πει ότι η Κομι­σιόν δεν θα υπο­λο­γί­ζει ένα μέ­ρος των αμυ­ντι­κών δα­πα­νών κάθε κρά­τους-μέ­λους στον λο­γι­στι­κό προσ­διο­ρι­σμό του δη­μο­σιο­νο­μι­κού του ελ­λείμ­μα­τος, προ­κει­μέ­νου να διευ­κο­λύ­νει τα κρά­τη με χα­μη­λές αμυ­ντι­κές δα­πά­νες να δα­νει­στούν για να τις αυ­ξή­σουν, χω­ρίς να απο­μα­κρυν­θούν από τα κρι­τή­ρια δη­μο­σιο­νο­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η αύ­ξη­ση των δα­πα­νών θα υπο­λο­γί­ζε­ται από τις αγο­ρές, οι οποί­ες θα αυ­ξά­νουν τα επι­τό­κια δα­νει­σμού.

O Αλέ­ξης Τσί­πρας δη­μο­σί­ευ­σε προ ημε­ρών μα­κρο­σκε­λές κεί­με­νο με τον τί­τλο «Νέα εθνι­κή πυ­ξί­δα». Σ’ αυτό ανα­φέ­ρε­ται εκτε­νώς στον πό­λε­μο της Ουκρα­νί­ας, στις συ­νέ­πειές του για την Ευρώ­πη κα­θώς και στην ελ­λη­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Πρό­κει­ται για ένα σα­φώς εν­δια­φέ­ρον κεί­με­νο, μάλ­λον ρη­ξι­κέ­λευ­θο σε μια χώρα, όπου οι πο­λι­τι­κοί κατά κα­νό­να απο­φεύ­γουν τα ζη­τή­μα­τα αυτά ή τα θί­γουν με μια επι­φα­νεια­κή συν­θη­μα­το­λο­γία.

Ωστό­σο, το κεί­με­νο Τσί­πρα σχο­λιά­στη­κε όχι τόσο για το πε­ριε­χό­με­νό του, αλλά ως μία (ακό­μη) προ­σπά­θεια του πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γού να επι­στρέ­ψει σε κε­ντρι­κό ρόλο στην εθνι­κή πο­λι­τι­κή σκη­νή και ει­δι­κό­τε­ρα στην υπό­θε­ση της ενό­τη­τας των προ­ο­δευ­τι­κών δυ­νά­με­ων.

Σε προη­γού­με­νες επο­χές, ακό­μα και πριν λίγα χρό­νια, αν ση­μειώ­νο­νταν σο­βα­ρές ανα­τα­ρά­ξεις στο ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές πε­δίο και κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις και έλ­λει­ψη εμπι­στο­σύ­νης στο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα σαν αυ­τές των ημε­ρών, οι ελ­λη­νι­κές αγο­ρές και ει­δι­κά η κε­φα­λαια­γο­ρά θα περ­νού­σαν κρί­ση ή, πά­ντως, θα ήταν βα­ριά ανα­στα­τω­μέ­νες και αγ­χω­μέ­νες. Παρό­τι, όμως, διε­θνώς γί­νο­νται συ­γκλο­νι­στι­κές αλ­λα­γές, ενώ στο εσω­τε­ρι­κό δί­νουν τον τόνο οι πρω­το­φα­νείς κι­νη­το­ποι­ή­σεις και η εμπι­στο­σύ­νη στην κυ­βέρ­νη­ση δεί­χνει να σέρ­νε­ται παρά τον πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νο «ανα­σχη­μα­τι­σμό των 40ά­ρη­δων», κάτι τέ­τοιο δεν συμ­βαί­νει.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια ο κό­σμος αλ­λά­ζει με τα­χύ­τη­τα που συ­χνά ξε­περ­νά τη δυ­να­τό­τη­τα μας να κα­τα­νο­ή­σου­με και να αφο­μοιώ­σου­με τις αλ­λα­γές. Όσα όμως εξε­λίσ­σο­νται το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, μετά τον πό­λε­μο στην Ουκρα­νία και ιδιαί­τε­ρα με την επα­νε­κλο­γή του Προ­έ­δρου Τραμπ, δε συ­νι­στούν απλά αλ­λα­γή, αλλά τε­κτο­νι­κή με­τα­τό­πι­ση των γε­ω­πο­λι­τι­κών ισορ­ρο­πιών, όπως αυ­τές δια­μορ­φώ­θη­καν μετά το Δεύ­τε­ρο Παγκό­σμιο Πόλε­μο και εξε­λί­χθη­καν αρ­γό­τε­ρα με την πτώ­ση του λε­γό­με­νου Ανα­το­λι­κού Μπλοκ.

1. Η χώρα βρί­σκε­ται σε πο­λι­τι­κό αδιέ­ξο­δο. Η κυ­βέρ­νη­ση Μητσο­τά­κη πα­ρα­παί­ει. Η προ­ο­δευ­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση δυ­σκο­λεύ­ε­ται να πεί­σει για εναλ­λα­κτι­κή λύση δια­κυ­βέρ­νη­σης.

2. Καμία κυ­βέρ­νη­ση, που­θε­νά στον κό­σμο, δεν στά­θη­κε έχο­ντας απέ­να­ντι τη με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

3. Ο­ Κυριά­κος Μητσο­τά­κης έχει τε­λειώ­σει. Θα προ­σποιεί­ται τον πρω­θυ­πουρ­γό μέ­χρι να βρε­θεί λύση ανα­βά­πτι­σης της Δεξιάς.

4. Αν ο Κυριά­κος Μητσο­τά­κης προ­σποιεί­ται τον πρω­θυ­πουρ­γό, ο Νίκος Ανδρου­λά­κης προ­σποιεί­ται τον αρ­χη­γό της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­ση